Ieder seizoen probeer ik opnieuw te kijken door de ogen van ouders. Wat is leuk voor de kinderen, waar kunnen ze mee / in / op spelen, wat kan ik verzinnen om de vakantievreugde te verhogen. Immers als de kleine gasten zich vermaken, is er eindelijk tijd voor de grote om ook eens een boek te lezen, lekker te lummelen of gewoon een dutje te doen in de zon.

Dit heeft al voor hilarische taferelen gezorgd, zo vond ik twee oude boomstronken uitermate geschikt als klimtoestel, dus na een clowneske conversatie met onze Franse buurman, hees deze ze op de tractor en legde ze neer bij de speelboom….. Hoofdschuddend en mompelend verdween hij om nu toch echt zeker te weten dat ik volledig dwaas ben.

Vakantiepret
Om de vakantiepret te verhogen gaan we een heus zandstrandje aanleggen bij ons meertje. Water is al pretverhogend maar in combinatie met zand is het pas echt een feestje. Als ik naar de afgelopen vakantie op Corsica kijk, weet ik het zeker. Geef het volk water en zand, af en toe wat te eten en drinken, als extra een ijsje op zijn tijd en zie daar GELUK! Het gaat ons een hoop gesleep kosten, het bospad naar het meertje is steil en honderd meter lang, maar dan hebben we er weer een nieuwe attractie bij.

De grote vakantie
Want de grote vakantie is weer in aantocht. Voor mijn meisjes een feest, iedere dag, wel twee maanden lang, allemaal Hollandse kindjes op de camping. Eindeloos spelen en plezier maken, trots stappen ze in het rond om ”hun” tuin c.q. bos te laten zien en te laten ontdekken door de nieuwe vrienden. De geheime hut, de aardbeien die ze zelf hebben geplant, de poezen en natuurlijk de kippen met hun eitjes in het hok.
Er wordt uitgelegd hoe alles werkt (kleine potjes hebben hele grote oren…..) en vooral ook goed gewezen op alles waar men NIET aan mag komen. Er blijven namelijk nog wel wat dingen privé, al is de scheidslijn dun en snel overtreden.

Misschien is dat ook wel hun geluk, vanaf hun geboorte (en ook al daarvoor) moest en moet er gedeeld worden, de ruimte, paps & mams, het speelgoed, alles wat ze tegenkomen. Daardoor is de stap om het ook met anderen te delen wat kleiner, ook al sluit het grote tranen af en toe niet uit, sommige dingen blijven heel persoonlijk. Maar ze zijn zeer voor rede vatbaar en na een uitleg dat de andere kindjes er echt wel mee mogen spelen, is het leed meestal van korte duur. Gelukkig is het terrein ook groot genoeg en wacht er een stukje verderop weer een nieuwe uitdaging.

Want dat is iets wat me verwondert en ontroert, die veerkracht, die vindingrijkheid, echt ongelofelijk. Het ene moment worden bijkans de haren uit elkaars hoofd getrokken om maximaal twee minuten later weer in elkaars armen te liggen om te gaan trouwen zoals ze het zelf noemen.
Nooit, nooit nooit ga ik meer met jou spelen, ik vind je echt ontzettend stom, gemenerik, ik ben echt heel kwadelijk op jou………….. Kom laten we pappa aan het schrikken gaan maken, boeh……. De beste vriendinnen zijn het die twee, wat een geschenk.

Grote mensentaal
Iedere keer als ik naar ze kijk of luister, neem ik me voor de bijzondere uitspraken op te schrijven of te onthouden. Natuurlijk vergeet je dat in de vaart des levens te doen, maar zo af en toe is er gelukkig weer een moment om er bij stil te staan.

Jomens, nu moeten lullie echt naar mij luisteren…… Nee mamma, geef mij pappa maar even aan de telefoon, dan leg ik hem zelf wel de situatie uit….. Nee mamma echt niet, gewoon even niet kijken, ik heb helemaal echt niets achter mijn rug, kijk maar gewoon even niet……Dat is niet aan jou Mina/Janna…….. Zomaar een greep uit de dagelijkse gang van zaken.

Vooral Mina is verbaal erg sterk, ik hoor mezelf echt letterlijk terug, het wordt nu helemaal tijd om extra op mijn woorden te letten. Maar ze zijn ook zo lief, als ze vermoeden dat het een woord is dat op het randje is, vragen ze het altijd: Mam is dit een stout woord? Wat dat betreft is het een zegen dat we in Frankrijk wonen, grove taal krijgen ze al helemaal niet mee. In het Frans begrijpen ze het (nog) niet en in het Nederlands komt het gewoon niet langs. Ik zweer bij Nederland 3 en DVD’s van Pippi Langkous/Kikkerdril en andere leuke kinderspeelfilms. Natuurlijk sluipen langzamerhand ook Barbie en de Winx’s dit huis in, maar meestal staat de t.v. uit, dat doen ze tegenwoordig zelf met de mededeling:
Zo nu gaan we spelen en als we spelen hoeft de televisie niet aan……

Spelen
En spelen dat doen ze graag en vol overgave. Sinds onze vorige visite in Nederland zijn we verkleed kleren rijker, een hele hutkoffer vol. Prinsessen gewaden, glitterjurken, hoge hakken, kroontjes, glimjuwelen, het zijn net eksters die dochters van mij. Geef ze een kartonnetje met speldjes en ze kiezen er onafhankelijk van elkaar de felste en meest kitscherige uit. Tenminste drie keer per dag wordt er verkleed, hele toneelstukken worden opgevoerd, liederen ten gehore gebracht en staande ovaties geëist. Want zonder publiek is het toch minder leuk, ik wordt er zelfs om 7.00 ’s morgens voor uit mijn bed gehaald, jippie! Braaf zit het klapvee klaar bij voorstelling nummer ??? De ooh en aah zijn niet van de lucht en ook vriendinnen die langskomen moeten er aan geloven.

Zo zijn we met kerst getrakteerd op het bijbelverhaal, compleet met kindje Jezus (die zich lang achter een stoel heeft moeten verstoppen tijdens de voordracht van zus) en natuurlijk zijn ook de prinsessen en combinatie met gemene heksen bruikbaar materiaal. Er gaat hier heel wat dood en herrijst vervolgens spontaan om zich in een schalend lied te verheffen. Gelukkig hebben we geen buren die we lastigvallen met het lawaai, al zullen onze gasten zich af en toe vertwijfeld afvragen of we wel helemaal normaal zijn. Maar ja geen beter excuus om weer kind te zijn, dan je eigen kinderen vermaken, toch?!

Samen en alleen
Met elkaar is het leuk spelen maar ook naast elkaar is het fijn. Steeds vaker gaan ze hun eigen weg, Janna kan uren kleuren, tekenen en boekjes lezen, Mina speelt met de paarden hele wedstrijden na. Het kan rustig voorkomen dat ze naast elkaar aan tafel zitten, helemaal opgaan in hun eigen ding om het volgende moment over te schakelen en weer samen een spel te beginnen. Ik probeer altijd zo onopvallend mogelijk hun bezigheden te volgen, het zijn voor mij echt geniet momenten. Nu ze wat groter zijn en door school steeds zelfstandiger worden, krijg ik meer adem en wil juist weer meer met ze bezig zijn.

Dus ik kijk en kijk, blijf genieten van mijn meisjes en van het goede Franse leven op onze berg.

Tot de volgende column, een hele fijne zomer!